١١ اسفند- بدرقه‌ی روزانه‌ی من
صبح‌ها که می‌خواهم از خانه خارج شوم، دخترکم تا درب آپارتمان بدرقه‌ام می‌کند.می‌گوید “بابا بوس بده”، و بعد اضافه می‌کند “یکی دیگه” و پشت سرش پسرکم تا دو سه تا بوس جانانه از من نستاند، رهایم نمی‌کند. بعد یکی‌شان زودتر شروع می‌کند به گفتن “دوسِت دارم، عاشقتم،” و این عبارت را تا زمانی که دو سه بار نفس‌شان بند بیاید، تکرار می‌کند و بلافصله بعد از آن، دیگری شروع می‌کند به گفتن چند‌باره‌ی این جمله.
من تا این اندازه خوشبخت هستم.
تگ‌ها:بدرقه, بردیا, ستیا, صبح, عشق
ديوارنوشت
: Mrs. Benet in pride and prejudice. 😉
: ایده آلم نوع خانواده‌های انگلیسی قرن ۱۸ است. ۴ فرزند، دو دختر و دو پسر. ولی برای دستیابی به این ایده آل باید ده سال پیش شروع میکردم و الان فایده ندارد :))
: این واژه حداقل رو خیلی خوب بکار بردی. میشه انتظار چهار تا فرزند داشت ؛)
: خیلی برای سالم بودنش دعا کن. هم جسمی و هم روحی. انشاالله همینطور که میگی باشه. و بذار در گوشت بگم که مشکل فقط داشتن بچه و پذیرفتن داشتن بچه‌ست. اولی رو که میپذیری بقیه راحتن. انشاالله خدا بخواد حداقل یدونه خواهر یا برادر هم خواهد داشت ^_^
: امیدوارم خدا یک بچه‌ی سالم بهتون بده. خنده‌رو و شیطون باشه و سایه‌ی تو و باباش تا سالیان دراز روی سرش باشه. امیدوارم تنها نباشه و حداقل یک خواهر یا برادر داشته باشه. تو هم به این حداقل بسنده نکن.
: داستان کوتاه واقعی :))
: ای جانم. یک دختر گوگولی و خوشمزه.