٢٤ اسفند- ورزش
پاداش ورزش کردن پسرکم، بیست دقیقه بازی کردن در لپ تاپ است. این روش درست است یا نه نمی‌دانم. ولی پسرک حدودا شش ساله‌ی من با عشق از من می‌خواهد بهش تمرین ورزشی بدهم تا بتواند مشتاقانه پای لپ‌تاپ بنشیند و بازی کند.
پا به پای پسرک نازنینم، دخترکم نیز تلاش میکند برای ورزش کردن. دراز و نشست می‌رود. صورتش قرمز می‌شود و زور می‌زند تا دومی را برود و من کمکش می‌کنم. همانطور که پایش را نگه‌داشته‌ام، دستانش که کنار گوشش است را می‌گیرم و بالا می‌آورمش. هر بار که بالا می‌آید خودش می‌شمارد. چهار، پنج، بعد که خسته می‌شود از تلاش، و با کمک من بالا می‌آید می‌‍پرسد، چند تا رفتم؟ می‌گویم پنج تا و می‌شمارد شش.
کسی می‌تونه راهنمایی کنه و بگه این روش درست هست یا نه؟
تگ‌ها:بازی, بازی کامپیوتری, ورزش, پاداش, کودک
ديوارنوشت
: Mrs. Benet in pride and prejudice. 😉
: ایده آلم نوع خانواده‌های انگلیسی قرن ۱۸ است. ۴ فرزند، دو دختر و دو پسر. ولی برای دستیابی به این ایده آل باید ده سال پیش شروع میکردم و الان فایده ندارد :))
: این واژه حداقل رو خیلی خوب بکار بردی. میشه انتظار چهار تا فرزند داشت ؛)
: خیلی برای سالم بودنش دعا کن. هم جسمی و هم روحی. انشاالله همینطور که میگی باشه. و بذار در گوشت بگم که مشکل فقط داشتن بچه و پذیرفتن داشتن بچه‌ست. اولی رو که میپذیری بقیه راحتن. انشاالله خدا بخواد حداقل یدونه خواهر یا برادر هم خواهد داشت ^_^
: امیدوارم خدا یک بچه‌ی سالم بهتون بده. خنده‌رو و شیطون باشه و سایه‌ی تو و باباش تا سالیان دراز روی سرش باشه. امیدوارم تنها نباشه و حداقل یک خواهر یا برادر داشته باشه. تو هم به این حداقل بسنده نکن.
: داستان کوتاه واقعی :))
: ای جانم. یک دختر گوگولی و خوشمزه.