١٥بهمن- از آفرینش‌ها
امید عزیزم نگران مشکلات سر راهت نباش من به استواری و قدرت تو ایمان دارم و می‌دونم که مثل همیشه حلشون می‌کنی فقط غصه نخور به من فکر کن که بدون تو هیچم من تو رو فقط سالم می‌خوام نهایتا از صفر شروع می‌کنی مهم نیست اصلا فقط قوی باش تا بتونم قوی باشم کنارت هرچیزی که از دست میره فدای یک تار موت بقیه چیزها بدست میاد دوست دارم خیلی خیلی زیاد که این از ته ته دلمه
نوشتن وقتی برای تو باشد، بهانه نمی‌خواهد. دلیل هم نمی‌خواهد. هرچند که تو بهترین دلیل برای نوشتن هستی. نمی‌دانم چرا هربار که می‌خواهم خطی بنویسم، نوشته‌های ذهنم متواری می‌شوند. انگار می‌فهمند نوشتن برای تو، کم است. تو را باید بویید. تو نوشتنی نیستی. تو را باید زندگی کرد. تو خود زنده‌گی هستی. تو نفس‌ی، جان‌ی و جانانی. محبوب من، فروغ زندگی من، در کنار تو، من شاعر می‌شوم و آن شاعرانگی از توست. با هنرمندی دستانت، من نقاش می‌شوم و نقش تو را بر پیکره‌ی این دیوار، می‌نویسم. خط به خط این نوشته، بوی تو را می‌دهد. بگذار این دوست داشتن را همینجا فریاد بزنم.
خانم زیبا سیرت و زیبا صورت، افتخار می‌دهی با هم صبحانه بخوریم؟
ديوارنوشت
: ای جانم. الان چقدر عاشقانه و دلرباست این صحنه. ببوسش بجای من.
: سلام. انقدر دیر آمدی که دیگه فکر می‌کردم قصد ترک دنیا و عقبی رو کردی. گفتم شاید جان به جانان تسلیم کرده باشی. و به کی باید تبریک می‌گفتم تولدت رو؟ ولی برای من غیر قابل باور بود به این زودی بخواهی ترک کنی. این همه مدت در گیر شیرینی بچه بودی. چقدر خوب و چقدر خوشحالم. انقدر درگیر شدی که نه ایمیلی رو چک می‌کنی و نو ریسپانس تو پیجینگ. حالا که هستی و سرحال و شاد هستی، تولدت مبارک. 🙂 تولد نوگلت هم مبارک. چی صدا کنمش؟ برای من یک حجم از شادی و مبارکی هست و هنوز تصوری از صورتش ندارم.
: الان کنارم دراز کشیده است. با اسباب بازی‌ش بازی می کنند. پایش را گذاشته روی صورتم و برای خودش آواز می خواند. همیشه میگفتی زودتر بچه دار شو. درست میگفتی. فرزند سراسر التیام است. معنای دیگری از دردم از یار است و درمان نیز هم. غیر قابل باور است که فقط یک سال است می‌شناسمش و ممکن بود تصمیم بگیرم هرگز نشناسمش. عجب حماقتی میشد.
: آمدم م پیام تبریک تولدم را بخونم. پیام تبریک تولد سال قبل را دیدم.چقدر این یک سال سریع گذشت. مثل یک چشم بر هم زدن. سرشار از لحظات ناب. آنقدر سریع که انگار همین دیروز گفتم زردی دارد. انگار در عرض چند روز بروم و بیایم برای دیدن تبریک تولدم ولی یک سال از آن گذشته باشد.
: تاکی جان، خبری ازت نیست چرا؟ هستی؟ زنده‌ای؟ مشغولی؟
: چقدر بی‌خبرم از تو آفتاب
: امشب وحید آنلاین چند تا کانال معرفی کرد که مربوط به سارینا بود. همان دختری که با ضربه باتوم به سرش، از دنیا رفته بود. یک کانال برای اشتراک عکسها بود یک کانال برای دلنوشته‌ها. یک کانال جملات آدم‌های برند رو کوت می‌کرد و یک کانال موسیقی به اشتراک گذاشته بود. این موسیقی، اولین فایلی بود که در کانال موسیقی‌ش منتشر کرده بود. دل‌نوشته‌هاش رو می‌خوندم، موسیقی‌هاش رو گوش می‌کردم و به حال خودم گریستم. دخترکم دیگر بین ما نبود. این از بی‌غیرتی من بود. نه دین دارم و نه غیرت. مفلوک و بی‌عرضه‌ای هستم که اگرچه از وضعیت فعلی ناراضی هستم، ولی کوچکترین تلاشها را برای تغییر آن می‌کنم. همت عالی ندارم و سارینای نازنین من پر بود از شور و شوق و غم و آرزو. در آینده‌ای سیر می‌کرد که سنگ بنایش بر بی‌عرضگی ساخته شده توسط من و هم نسل‌هایم لغزان بود. سارینا، دخترک نازنین من است که هر صبح بدرقه‌ام می‌کند و شبا هنگام به استقبالم پشت ستون قایم می‌شود و تا در را باز می‌کنم فرصت پیدا کردنش را به من نمی‌دهد. بیرون می‌پرد و با هیجان صدا از خودش در می‌آورد. سارینا پسر نازنین من است که در هیچ و ابهام این کشور، دارد رشد می‌کند و شاید فردا باتوم دیگری بر سر او آوار بشود. آوار هم نشود، هیچ آینده‌ی مشعشعی در انتظارش نیست.
يادداشت