١٥اردي‌بهشت- حق ما این نیست
حال و روز این‌روزها را سعید رمضانی در توییتر چه واضح بیان کرده. اشکم درآمد. برای ماندن در خاطره‌ام اینجا بازنویسی میکنم. توییت‌ها و بازخوردها.
سعید رمضانی
یه رشته توییت در باب وضعیت مالی و نگاهم به زندگی اقتصادیم،
و این که چطور وحشت‌‌زده‌ام و تنها مسیر رسیدن به یک ثبات و وضعیت عادی اقتصادی رو الآن، در این لحظات، مهاجرت می‌بینم:
mohsen_haadi
من تاب نیاوردم تا انتها بخونم، بس که خودم رو تو سطر به سطرش حس کردم …
mehdi_apr
من همیشه فکر میکنم حالا ما به شانسی آوردیم و تو این اوضاع وضعیت درآمدمون نسبت به میانگین جامعه بهتره ولی بازم سه هیچ از زندگی عقبیم. بقیه واقعا چطور دارن زندگی میکنن؟ کارگرها، پیک موتوری‌ها، کسایی که دستشون جایی بند نیست. واقعا چطوری این ملت بخت‌برگشته تو این اوضاع زنده موندن؟
💬
یه بار که مادرم ازم تشکر کرد بابت کمک‌خرج بودن خونه گفتم واللا من از شما باید تشکر کنم که اجازه میدین تو این سن همچنان تو خونه‌تون زندگی کنم، شب میام جلوم یه غذایی هست بخورم. وگرنه که کجا میشه رسید تو این مملکت، با این وضعیت اقتصادی.
shayanmoradi
چقدر حرف دل زد این رشته توئیت
m_ghavam
این رشته توییت یکی از بهترین توصیفاتی‌ه که از روزگار منِ جوان ِ ایرانی در دهه ۹۰ شمسی در کشوری که بینهایت دوستش دارم، نوشته شده.
mt Dr_Sefid
دلنشین‌ترین رشته توئیتی بود که خوندم.
فقط تلختر بود برام چون نه کار دارم نه پس‌انداز نه درآمد
نسبتا باهوشم
همه عمرم رو تا الآن صرف درس خوندن کردم در دانشگاه و رشته ممتاز
با این کرونا اپلای هم تعطیله!
ایده کارآفرینی داشتم که خب سرمایه میخواد
nooshin_24
این رو خوندم و دلم گرفت، کاش می شد کاری کرد. کاش بخوان کاری کنن.
Nasser13MB
این رشته توییت جناب رمضانی را بخوانید، خالی از لطف نیست. یاد روزهای سیاهی افتادم که ایران کار میکردم. صبح تا شب کار میکردم و ۴ ماه یکبار حقوق میگرفتم.
GbjJetjDL32wsVD
بخشی از واقعیت های تلخ این مملکت رو در حد اُور دوز تزریق وریدی کردی بهمون 😔😔
sedighehmastan
()من همونم که خیلی از امکانات سعید رو نداشتم.
طنز ماجرا اینحایت که من امکاناتی رو داشتم که خیلی‌ها نداشتن!
اگر جمع ببندم با زن بودنم در یک خانواده‌ی سنتی مذهبی و یک کشور اینچنینی که سعید به خوبی توصیف کرده، همه عمرم صرف جنگیدن شده به معنای واقعی کلمه و موجودیتم و زنده بودنم 🙁
saei_d
واقعا فکر کردن بهش فرسوده‌ات میکنه… فکر میکنی کمِ کم ۱۰ ۱۲ ساله که داری کار میکنی ولی هیچ چیز با ارزشی دستتو نگرفته… انقدر درگیر کاری که روزای تعطیلم نداری و حتی نمیتونی با کسی دیت بذاری 🙂 انقدر چیزای دیگه هست که حتی فرصت نداری بهش فکر کنی فقط داری ادامه میدی ببینی چی میشه...
amiryousefi_
من و خیلی دیگه از هم‌سن‌هام این وضعیت رو کاملا درک می‌کنیم.
به قول سعید تازه من خوش‌شانس بودم، معمولا کار و رزومه و حقوق بدی نداشتم و تونستم ازدواج کنم و بچه‌دار بشم اما راه سعادت رو برای یه زندگی نرمال تو این جغرافیا نمی‌بینم.
میگن مهاجرت غربت داره اما ما تو کشور خودمون غریبیم.
pesarack
‼️واکنش‌هایی بودند به توییت‌هایی که می‌تونید از مطلب پایین همین پست بخونید. اول دندانپزشکی توییت کرده بود که:
کمتر از دو سال پیش خونه‌ی دیوار به دیوار خونه‌ی پدرمادرم رو فروختن ۴۰۰ میلیون تومن و بابام میگه الان ۲ میلیارد کمه براش. ۱۶۰۰ تو دو سال. کسخلم فشار بیارم به خودم برای کار کردن؟
این باعث شد کاربری (سعید رمضانی) سر دلش باز بشه و توییت‌های لینک پایین رو بنویسه که این ساعت از شبانه‌روز ایران هم جوان‌های مختلفی نوشتند که حرف دل اون‌ها هم هست. قطعا وضع اقتصادی بیشتر افراد جامعه به مراتب بدتره و خودش هم نوشته “متوسط به بالا حساب” میشه و چند بار هم تاکید کرده. ناراحتی از همینه که بقیه مردم چی دارند می‌کشند.
توییت‌ها
یه چیزایی هست آدم دودوتا چهارتا میکنه، یه نقشه راهی برا بهبود زندگی و رشد می‌چینه.
این وضعیت قیمتا و درآمدا و پارتی و رانت و بازتوزیع ثروتی که حاکمیت راه انداخته و اظطراب و تنشی که بین آدما هست،
قشنگ حالت وحشت و فرار برام ایجاد کرده.
حالا شاید ذهنم خسته‌س، ولی آخه این همه؟
💬
یه رفیقم رفته بود مالزی درس بخونه، بعد اونجا موندگار شد و کار کرد. برنامه‌نویسی میکنه.
بخش محسوسی از درآمدش اضافه میمونه که هیچ، یکی از تفریحات ساده‌ش عوض کردن مدل گوشی و امتحان کردن آخرین مدل‌ها و لپتاپ و ایناست.
بعد رسما اینجا وحشت من از اینه که لپتاپم یه چیزیش بشه.
💬
از ۱۶ سالگی پاره‌وقت و پروژه‌های کوچیک، از ۲۲ کارمندی و جدی و مستقل‌طور کار کردم.
پس‌اندازم صفره که هیچ، برا خرید گوشی از خانواده کمک گرفتم.
حالا شاید بگین بی‌عرضه بودم و باهوش نبودم. قبول.
💬
تازه وضع روانی من خوب بوده، چون وضع خانواده‌ام در ثبات نسبی بود و کمی متوسط به بالا حساب میشن.
اونی که خانواده‌ش نداشته چی؟
الآن یه دوستم هست، زنی که از ۱۸ سالگی مستقل بوده، اون ممکنه به خاطر کم داشتن ۴ میلیون تومن (از کل رهنی که به خونه‌ش اضافه شده) بره منطقه ناامن شهر.
💬
بعد من آدمی بودم که همیشه پروژه جانبی داشتم. هم سن و سالایی که می‌بینم، همه در حال انجام چند کار.
تا عصر کارمندی، شبم یه پروژه یا مسیر رشد که ازش یه پولی در بیاد
یعنی هرچی ۲۵ تا ۳۵ ساله اطرافم هست که مستقل هستند و پولشونو خودشون درمیارن، صبح و شبشون کاره و تقریبا پول اضافه ندارن.
💬
حالا یه بعد روانی داستان، این داستان رانت و بازتوزیع عجیب غریب ثروته.
یه عده هم سن‌وسال هستند، خونه مستقل تنها و ماشین و لباس خوب و وقت آزاد دارن
بعد من آدم عادی که نه هوش خاصی داره، نه جربزه‌ی خاصی، برا به دست آوردن توجه دخترای هم سن و سال باید با اینا (و تصویر ذهنی) رقابت کنم.
💬
همین تو تایم‌لاینم، یه زنی که برام جذاب بود نوشته بود «یکی رو هم نداریم ماشین داشته باشه ما رو ببره چالوس»
حالا باز وضع من خوب بود
غصه‌ام میگیره یه چند تا رفیق باهوش کاردرست داشتم که تو بهترین دانشگاه رشته خودشون بودن، اما چون کار درست حسابی نداشتن و نمیشد به خاطر سربازی و چیزای دیگه، «پول دیت»نداشتند.
یعنی ماهی ۱۵۰ تومن نمی تونستند بزارن برا دو سه تا کافه.
💬
(هوش ۱۰۰، یعنی میانگین جامعه).
💬
تاکید کنم خودم آدمی میشناسم که ۲۳ سالش هم نیست، ولی یه شرکت بزرگ مقام خوبی داره و ماهی مثلا شاید ۱۰ ۱۵ تومن درآمدش باشه و چند تا مسیر درآمدی دیگه
ولی من توانم در این حد بود که تا همین عید، ۳۸۵۰ بگیرم. تازه من انگار بیشترین حقوق رو داشتم میگرفتم.
💬
بعد فکر کن اینارو کسی داره می‌نویسه که به یه سایت زیر ۳۰۰ الکسای ایران شروع کرده مشاوره دادن، کتاب ترجمه کرده که بی‌پلاس تبلیغش رو کرده و ۴ تا چاپ رفته و از نظر بدنی مشکل خاصی نداره و شانس خرکی آورده و معافیت کفالت گرفته.
شانس روی شانس روی شانس
،کارمندی و پروژه،
و پراید؟ ؟ ؟
به جد وحشتناک.
مگه ماها متخصص مدیریت اقتصادی در روزهای بحران و تورمیم؟
مگه درس خوندیم که چطور فشار روانیش رو تحمل کنیم؟ چطور روابطمون رو مدیریت کنیم تو این بحران‌ها؟
مگه مهمونی خره* بحران پشت بحران؟
* مهمونی خر یه اصطلاح آذریه.
💬
من چقدر توان روانی دارم آخه
همین چند ماه پیش آمریکا داشت حمله میکرد، هواپیمای خودی رو زدن ترکوندن، رئیس جمهور مملکت یه هفته بعد کشتار جوونا اومد خندید که منم تازه فهمیدم، اینم وضع قیمتا
مگه من متخصص مدیریت بحران‌های روانی‌ام آخه؟
Miss.Z:
خیلی رشته توییت خوبی بود
برای یکی به سن من، گفتیم خب دیگه نمیتونیم یه روز خونه بخریم، بعد شد ماشین خوب، حالا کم کم باید قید لپتاپ و موبایل رو بزنیم. انگار دیگه با طور عادی کار کردن رسما نمیشه به آرزویی رسید
سعید رمضانی:
لپتاپ Core i5 هشت گیگ رم معمولی الآن بالای ۱۰ تومنه.
الان رنج حقوق ماهیانه آدم عادی چنده؟
به خودتون که حوزه دیجیتال و برنامه‌نویس و اینایین نگاه نکنین ها، وضع بقیه صنایع خیلی بدتره.
۴ تومن هم باشه، میشه معادل ۲ ماه و نیم نخوردن و خرج نکردن
لپتاپ عادی!
💬
مکانیزم‌های تخلیه چی؟
هر خبر و توییتی می‌بینی یکی رو گرفتن که مشخص نیست، به اون یکی که رفته اعتراض برا درآمد معلما فلان سال حبس دادن، اون یکی ۲۰ روزه گرفتن خبری نیست
حتی نمی‌تونم یه پلاکارد بگیرم دستم برم یه جایی که آقا بسه، نمی‌کشم. همین. فقط روش بنویسم وایسم یه جایی.
میگیرنم!
💬
تازه من آدم مذهبی‌ام، نماز می‌خونم، روزه می‌گیرم، علامه درس خوندم. قیافه و رزومه و خانواده همه موجه.
اونی که به روزه اعتقاد نداره چی؟ اونی که نماز نمیخونه؟ این همه زنی که حجاب براشون فشاره روزمره‌س و کافیه شال از رو سر بیفته که یکی شماره پلاک ماشین رو گزارش بده چی؟
💬
یکی دو هفته‌ای هست اومدم خونه خیلی دلتنگ بودن.
پدرم میگه بسه هی پشت کامپیوتر نشین، چاق شدی. مریض میشی.
میگم کار میکنم، میگه بهت کم پول میدن.
با خاله‌ها و خانواده صحبت میکنم، می‌پرسن ماهی چقدر میمونه؟ میگم صفر
مسخره‌ام می‌کنند میگن این همه میگی کار میکنم آخرش همین؟
💬
حالا باز من فرصت داشتم و امتیاز داشتم رفتم شهر دیگه درس خوندم و مستقل شدم کمی.
اونی که خونده مونده و کارش با کامپیوتره یه فشار عظیمی روشونه از رو خانواده
هی چرا ازدواج نمیکنی، چرا بیشتر پول در نمیاری، چرا همه‌ش پشت کامپیوتری، داری چت میکنی، داری وفت تلف میکنی، ببین فلانی چی شده
sedighe nazari:
آره. تا حالا احتمالا تجربه نکردی نصفِ آدم بودن رو و در سطح دو ایستادن رو. تجربه نکردی محدودیت‌هایی رو که در ذهنمون پرورش دادن تا حتی جرأتِ فکر کردن به موجودیتِ خودمون رو پیدا نکنیم.
ولی شماهام اذیت شدید. کیه که انسان باشه و در این کشور و سیستم اذیت نشه؟
سعید رمضانی: یه همکار داشتیم، جوان‌ترین زنی بود که یه مدرک مالی بین‌المللی رو تو خاورمیانه گرفته بود. از این باهوشا
یه ترس تو وجودش بود که تو شرکت به شوخی همکارا می‌گفتن شالت افتاده سرت کن، سریع سرش میکرد.
بعدش شاکی میشد و عصبی که نگین رو من فشار زیاد داره .
💬
باز تاکید کنم یادم نره که من امتیاز داشتم. خانواده‌ام پول داشتن.
۴ تا از خاله‌هام معلمن، میگن بعضی شاگردا تو خانواده گوشی ندارن که بشینن درس بخونند. از آموزش پرورش میگن براشون جزوه بگید
تو خبرا میگن خرید گوشی ۱ میلیون رفته بالا
کلی کارگر فصلی داشتیم بیکار شدن تو کرونا.
💬
همین سال پیش یکی از نزدیک‌ترین عزیزانم یه روزی زنگ زد گفت ۱۰ هزار تومن بریزم به کارتش که داشت یه چیزی می‌خرید کم داشت. اندازه چی بغض کردم.
یه رفیق دارم تربیت مدرس ارشد گرفته، کارگری میکنه پیش برادرش، هر از گاهی زنگ میزنه می‌پرسه ۱۰۰ ۱۵۰ دارم قرض بدم بهش؟
💬
الآن ارومیه هم کارگرد روزمزدی که ناهارش رو هم میدن ۱۰۰ تومنه
طرف میاد از ساعت ۸ صبح تا ۵، درخت می‌کاره، جوی آب توی باغ راه میندازه،یه جاهایی دیوار آجری میکشه، آخر روز بهش ۱۰۰ تومن میدن
دقت کنید که کارگر همه روز کار نداره، بعدش باید بشینه دور میدون منتظر .
💬
یه رفیق داشتم همین سال پیش کار پیدا کرد، از پرند می‌رفت جمهوری کار کنه.
کلی آدم هستند از کرج هر روز میان تهران و برمی‌گردند. هر روز!
شما فکر کن هر روز فشار مترو و سرپا ایستادن و تنش روانی ۳ ۴ ساعت راه.
یه همکار فعلی‌مون ۵:۴۰ بیدار میشه که ۸ شرکت باشه
یه سری که تو اسنپ می‌خوابن.
💬
اینا اثرات ملموسه
کلی آدم درگیر قسط و محدودیت‌های مالی‌ان و نمی‌تونند ریسک تغییر شغل و سرمایه‌گذاری رو آموزش رو قبول کنند. وقت پروژه تفریحی جانبی و زمان شخصی ندارن
/
💬
/ دیشب همکار قبلیم، ساعت ۱۲:۱۰ شب پیام داده که فلان عکس رو از freepik لازم دارم برا مشتری. میتونی دانلود کنی؟
این بشر زن داره، ۳۴ سالشه، کارگردان فیلم کوتاهه، تو گرافیک و تدوین و اینا عالیه، مدیریت جشن و رویداد رو تک و تنهایی در اندازه افتتاح توسط وزیر تو ۲ روز جلو چشم خودم کرد/
💬
/ بعد یک ساله از یه شرکتی که توش نه براش کاری هست و نه حس میکنه مفیده نتونسته بیاد بیرون.
چرا؟ فشار قسط و محدودیت‌های مالی‌ای که درگیرش شده و اینا.
یک سال تمام عزت نفس روز به روز آسیب می‌بینه.
💬
یه دوست بسیار عزیز دیگه‌ام که استاد دانشگاه و مدیر گروه علمی کاربردی بوده، دانشجو دکتری‌س، کلی مقاله داره، متخصص رشته‌ی خودش هست، ۱۲ ساله کار میکنه، برا جام‌جم مطلب نسبتا ثابت می‌نویسه،
وضع مالیش بد شده، یکی بهش پیشنهاد داده بیا کلمه‌ای «۲۰ تومن» محتوا تولید کن برامون! ۲۰! ۲۰!
💬
حالا من الحمدالله هزار تا امتیاز داشتم تو زندگیم، الآن حامی دارم، رفقا حواسشون هست، رفیق داخل ایران دارم،
یه عده زیادی رفتن تو افسردگی. رفقاشون هر کی تونسته از ایران رفته. دور از خانواده‌ان. خانواده‌شون هم وضعشون بده.
کرونا هم که دورهمی‌ها و دیدن آدما رو تعطیل کرده.
💬
عجیب غریب نیست خدایی؟
یعنی چی که تنها حالتی که الآن میشه رفت سینما، ماشین میخواد که دست دوم ارزون‌ترین نسخه‌ش هم نزدیک به ۱۰ برابر حداقل حقوق پول میخواد.
در این دوران کرونا، من حتی جزو طبقه‌ای از جامعه حساب نمیشم که بتونم سینما برم
هم‌خونه‌ام هم نداره ((:
💬
حالا من اینجا خودآگاهانه نوشتم وضع خرابه، «تقصیر ما نیست»
در حالیکه ترند نوشته‌ها، کتاب‌ها اینه که «زندگیت تحت کنترل خودته. تو مسئولشی. تو باعثش شدی. میتونی بهترش کنی»
وکلی فشار روانی که اگه شکست خوردیم،اگه پس‌انداز نداریم، اگه نمیتونیم، تقصیر ماست!
ولی سهم شرایط و اقتصاد چی؟
💬
هی میگن کار کن، یاد بگیر، رو آموزش سرمایه‌گذاری کن، پشتکار داشته باش،
بهینه‌سازی مداوم زندگی. عصاره وشیره‌ی هر گوشه از زندگی رو بکش،
و اگه راضی نیستی، پول نداری تقصیر خودته!
💬
من که به خودم هی یادآوری میکنم، تقصیر من نیست لزوما
وضع اقتصادی خرابه، شرایط این طوریه
ولی رو خیلیا فشار روانی هست. انتظارات ایجاد شده زیاده.
جامعه و رسانه‌ها و کوچ‌های زندگی و اینفلوئنسرها هم هی میگن فکر نکن، انتخاب درست کن،اینو بخونی حل میشه،
انگار که همه‌ش تقصیر ماست. نیست
ديوارنوشت
: دخترک گفت: بابا! این دندونم رو نباید نخ دندون بکشی و انگشت اشاره‌ش رو گذاشت جای خالی دندانی که کشیده شده بود.
: دختر کوچولو دستهاشو کنار بدنش گرفت و آروم زمزمه کرد. سپس رو به پدرش کرد و گفت برات دعا کردم. دعا کردم که هیچ وقت اذیتت نکنم و همیشه دوست داشته باشم و عاشقتم.
: سلام دوست خوب و عزیزم. امیدوارم حالت خوب باشه. سال نوی تو هم مبارک. انشاالله دل خوش و خاطر آسوده تا انتهای سال همراهت باشه
: سال نو مبارک رفیق
: بنویس. بگذار کیف کنیم.
: چقدر دوست دارم از دلبری‌های دخترانه‌ی دلبندم بنویسم.
: ز هر در می‌دهم پندش ولیکن درنمی‌گیرد
يادداشت