١٩اسفند- مريم
صدايش كه از پشت خطوط سيم پيام شنيده شد، فهميدم عاشقي بوده است كه بعد از سال‌هاي دور، به وصال رسيده است. سال‌ها بود كه با پاي دل به طواف‌اش مي‌رفت. بالاخره فرصتي دست داد تا صورتش را هم مشرف كند. محرم شد. گشت و پاهاي درد‌مند‌اش را به زور همراه خودش كشاند. اشك ريخت. روي ماه معشوق‌اش را بوسيد. گفت ان شاء معشوق، روزي شما. دلم خواست. هوس كردم. مشتاق شدم. چند بار خودم را آن‌جا ديدم. حس كردم كه من را در اغوش دارد و مي‌چرخد و مي‌چرخد و مي‌چرخد. با خودم گفتم ای دل آخر جان خود ایثار کن/ یک دمی آهنگ کوی یار کن. فكر كردم ولي نتوانستم خودم را راضي كنم پولي را كه شكمي از مردمانم مي‌تواند سالي به سر كند، به دهان حريصي بريزم كه با آن، به ساعتي سير نشود. کعبه‌ي جان‌ها مکانی دیگرست/ این زمان آن‌جا زمانی دیگرست. من اين‌طور راضي‌ترام.
ديوارنوشت
: تو خودت استاد این روش‌ها هستی با آن خط ریش‌ت
: اگر منظور یار است که یکی از قشنگترین دلبری‌هایی است که دیده‌ام.
: در حالی که او خود خود زندگی است.
: در مورد خودش در بیوگرافی مختصر اکانتش نوشته: «زندگی با امید زیباتر است» و من هرموقع می‌خواهم پیامی بهش بدهم، مست می‌شوم.
: وقتی دانشجوی فوق بودم، صبح‌ها که میرفتم پارک نیاوران برای ورزش، از جلوی آن مرکز رد میشدم. در همین حد با تو در مورد آن مرکز اشتراک دارم. ☺️🧐
: یک دفعه خجالت کشیدم. گونه‌هام گل انداخت. خوشحال هم شدم که دو بار گوش کردی. یک مخاطب واقعی به آن سخنرانی گوش کرده است. مخاطبی که کار علمی بلد است.
: بله. مخاطبم خود خودت هستی. خیلی خیلی خوشحال هستم. مثل یک دانش آموز نشستم و به سمینارت گوش دادم. دو بار. یک کار علمیو بنیادی انجام دادی و کلی لذت بردم.
يادداشت