١٦مهر- آره خوشگلي والا
يك آلبوم از تمام موسيقي‌هايي كه برايم واقعا ارزشمند بودند تهيه كرده بودم و صبح تا شب و شب تا صبح گوش كردم. اوايل همراه با موسيقي كار هم مي‌كردم. همان اوايل موسيقي برايم فقط چيزي بود خوش‌اهنگ كه مي‌شنيدم. يواش يواش موسيقي گوش دادن شد كارم و كارم شد موسيقي گوش دادن. هنگام گوش‌كردن به موسيقي، مثل كتاب خواندن، هيچ كار ديگري نمي‌كردم، نمي‌كنم و تمركزم بر روي نت‌هايي بود كه از راه گوش به عمق جانم مي‌رفت. چند تا از آنها را نام ببرم تا منظورم از موسيقي مورد علاقه‌ام را بهتر بيان كرده باشم.
Che Givara- Natalie Cordone
The Lonely Shepherd- George zamfir
If You Go Away – Jack Jones
Sidewalk Café- Blonker
Hotel California – eagles
il_clan_dei_siciliani_instrumentale- Ennio Morricone
اين‌ها را از بين بيش از پنجاه ترك مورد علاقه‌ام نوشتم. به متن‌ها و شعر‌ها گوش مي‌دادم. چقدر زود دلم را زد. چند سال پيش بود كه از موسقي سنتي خودمان آن‌طرف‌تر نمي‌رفتم. عليزاده و شجريان و شهناز و وزيري بودند كه مي‌زدند و مي‌خواندند و من مي‌شنيدم و هنوز بلد نبودم چطور بايد بشنوم. دير فهميدم كه شنيدن را بايد آموخت. فهميدم موسيقي را بايد شنيد. با تمركز. بدون انجام كار اضافه. موسيقي كلاسيك غرب برايم معنا نداشت. آن موقع برايم بيشتر از پاپ غربي، چيز ديگري معنا نداشت. راك و جاز هم به هيچ عنوان. بيشتر از همه با اسم اين موسيقي‌ها مشكل داشتم تا با خودشان. اصلا نمي‌دانستم چي هستند و تلاشي هم براي دانستن‌شان نمي‌كردم. دلم فقط سنتي مي‌طلبيد. مدت يك سال با هراكليتوس سر اين مسئله دعوا داشتم. نبرد سردي كه مي‌دانستم علتش در كجا‌ست. حالا از او سپاس‌گزارم. پنجره‌اي را به روي من باز كرد و من از درون اتاق به دنياي بزرگي سرك مي‌كشيدم. به سرك كشيدن قانع نشدم. از پنجره بيرون پريدم. با فيلم پرتقال كوكي از بتهوون خوشم آمد. طول كشيد تا بتوانم جاز گوش كنم. فكر ميكنم هنوز هم نمي‌توانم به بعضي كارهاي جاز گوش بدهم. يك مدت تصميم گرفتم به سمت موسيقي‌هايي حركت كنم كه شنيدن‌شان سوهان روح است. براي آن زمان‌هاي من خوب بود. مي‌دانم الان نمي‌توانم دوباره آن انرژي را بگذارم. سليقه‌ام در موسيقي عوض شد. عوض نشد. ولي طيف وسيع‌تري را توانستم دوست داشته باشم. گروه Ace of Base و گروه ABBA محبوب‌ترين گروه‌هاي موسيقي آن زمان من بودند. هنوز هم محبوبند. ولي سرشان هوو آوردم. حالا موسيقي‌هاي منتخبم در گوشم تكرار مي‌شود، حس كردم دلم مي‌خواهد گاهي به‌شان گوش نكنم. دلم براي لحظه‌اي زدند. زيباترين موسيقي‌هاي مورد علاقه‌ام بعد از چند روز تكرار شدن و گوش شدن، شدند سوهان روحم. پاپ جينگول مستون خودمان تنوع خوبي است وسط محبوب‌ترين موسيقي‌هايم.
يادداشت‌هاي خوانندگان
-
يادداشت
ديوارنوشت
: کاش اینو پست می‌ذاشتین. انرژی خوبی داره و حیف میشه این گوشه گم بشه
: امید عزیزم نگران مشکلات سر راهت نباش من به استواری و قدرت تو ایمان دارم و می‌دونم که مثل همیشه حلشون می‌کنی فقط غصه نخور به من فکر کن که بدون تو هیچم من تو رو فقط سالم میخوام نهایتا از صفر شروع می‌کنی مهم نیست اصلا فقط قوی باش تا بتونم قوی باشم کنارت هرچیزی که از دست میره فدای یک تار موت بقیه چیزها بدست میاد دوست دارم خیلی خیلی زیاد که این از ته ته دلمه جمله‌ی یادگاری از هانیه‌ی عزیزم نقش بسته بر صفحه‌ای گوشی
: فیلم‌هایی که گاه‌گاه، اینطرف و آن‌طرف می‌بینم، خاطراتی که بازماندگان بازگو می‌کنند، سبب میشه دردی در خلال حروف و کلمه‌ها و سکانس‌ها، همچون جوی خون، فواره یزنه از چشم‌هام. شامی که همسر شکیبا با میهمانانش قسمت می‌کرد و آخرین وعده‌ی غذایی بازمانده از دست‌پخت شکیبای جانش بود... کلیپی که علی عظیمی ساخته به یادبود آن‌جان‌های جان....
: راست میگی، پاییز هم گذشت. قلم من هم خشکید. امروز قلبم فشرده است. سالگرد آن موشک لعنتی... آن هواپیما، آن جان‌ها، همه آن آرزوهای بر باد رفته... آمدم اینجا یک دوری بزنم، چند جمله از دوست بر دیوار بخوانم بلکه یکم دلم باز شود.
: برام جالبه که اکثریت مردم دوست دارند ترامپ رای بیاره
: منم منتظرم پاییزم به شتاب بگذره به شتا برسه 🙂
: تاکو جان، تو که خودت به درد من دچار شدی جانم.
نمی خوام نقد بنویسم، چون تو ظاهراً خوب نمی
خونیشون، …
پیشنهاد: فکر کنم اسم این نوشته باشه “تقدیر (البته واژه های دیگری نیز صادقند) از هراکلیتوس” بهتره!
راستی از Alissee چیزی ننوشتی، اون ضعیفه گناه داره والله
Anonymus
alizee و خيلي‌هاي ديگه از نوك قلم من در اين متن افتاده‌اند. ان‌ها شده‌اند جزو همان تنوعي كه گاهي لازمند.
قويا پيشنهاد ميكنم به موسيقي‌هاي معرفي شده بذل توجه كن. هديه‌ي ناچيزي است براي حاجي واشنگتن در بلاد دور. فكر ميكنم خوشت بيايد.
حاجي بزرگ‌وار دنياي مجازي را اگر بتواني از دنياي حقيقي جدا كني و اطلاعاتي كه به سبب همان “تقدير” از من داري را در چمدان خاطراتت حفظ كني، آن‌گاه مي‌توان بلا منازعه به گفت و شنود نشست. هرچند من چندان تمايلي به نوشتن در بخش كامنت‌هاي وبلاگم ندارم. موضع‌گيري ها و برداشت ها ي خوانندگان نسبت به نويسنده در اين‌جا خيلي حساس است. بايد حافظ آنها باشم. آن كامنت پاسخ هم بيشتر از سر شوق بود تا موضع‌گيري نظامي.
سر ارادت ما و آستان حضرت دوست، که هر چه بر سر ما میرود ارادت اوست.
حقیقت اینه که یکی از عیب های من اینه که دنیای مجازی رو با حقیقی اشتباه گرفتم. این نکته رو ازت قبول میکنم.
ضمن اینکه من قدرناشناس، داشته های خودم از شما نیستم. آنها نه در چمدان خاطراتم، که در ذهنم جاریند.
از اینکه نتونستم، شوق رو توی کامنتت استشمام کنم هم عذر میخوام.
That’s the right spelling, I suppose
Che Guevara
سلام. من هم يه هميچين مشكلي دارم. نوجوان كه بودم از هر نوع موسيقي خوشم مي آمد و لذت مي بردم. حال از ايت لذت محروم شده ام. نمي توانم از هر نوع موسيقي با هر كيفيت لذت ببرم. دايره لذت هايم كوچ ك و كوچكتر شده اند. من مانده ام با اندكي آنگساز در كل دنيا كه آنها هم خيلي كم كار مي كنند. چه كنم؟ از موسيقي جاز و رپ و … سر در نمي آورم. نمي تونم باهاشون ارتباط برقرار كنم.
ممنون از اينكه به من سر زدي. تو خوبي؟
Nightwish
The God Of Music
شاید…!
سلام ؛
ممنونم بابت ِ کامنت
و اینکه خوشحال ، بابت ِ آشنایی
… فعلآ همین
سلام
امیدوارم آدرس را درست آمده باشم.ممنون از توجه و دقت نظرتان.
و…حال و هوای هر دوره از زندگی, موسیقی خاص خودش را می طلبد.حتی اگر این دوره فقط چند ماهه باشد.