٢٤آذر- دنياي ديگري در كار نيست
آن دنيا را خيلي دوست دارم. چون هر كار كه بخواهي مي‌كني و مدام در گوش‌ات نمي‌گويند فلان كار را نكن وگرنه در آن دنيا چوب در فلان‌جايت* مي‌كنند.
* منظور آستين است
يادداشت‌هاي خوانندگان
-
يادداشت
ديوارنوشت
: من اونقدر کودک هستم که تا یک نفر را یک جایی مثلا توی تلگرام پیدا میکنم سریعا میخوام باهاش احوالپرسی کنم.انگار انجا یک جای متفاوت تر با اینجاست.یک کمی خویشتندارتر باید باشم. شاید مزاحمش شوم با حضور نا به موقع ام.
: گزارش‌کارها خیلی عقب افتاده. صورت وضعیت‌ها تهیه نشده، کارهای اجرایی از برنامه زمان‌بندی جلوتره. تمرکز برای نوشتن باقی نمانده.
: چرا نمی نویسی؟
: اول خطای Http بود بعد خطای سرور
: پیغام خطاش برای آپلود نکردن عکس چی بود؟
: فکر کنم بجز من مشتری دیگه‌ای نداره نوشته‌هات. خخخ.
: وبلاگ رو باز کردم گفتم همینجوری یه چی بنویسم که نوشتم. بعد خواستم عکس بزارم که نشد. حالا کم کم راه می افتم. D:
سپاسگذارم از نظرتون
جدا که ما بیشماریم !
چه فايده..انجا از بس به خاطر كارهاي اينجايت چوب در آنجايت مي كنند ديگه هيچ كاري نمي توني بكني
اما من این دنیا را دوست دارم چون با همه چوب تو آستین کردنشان باز هم حرف حق را می زنم و وقتی می بینم خودشان را توجیه می کنند و باطنشان را نشان میدهند از درد احساس رضایت دارم. حتی اگر خودشان را رب العالمین بدانند.
چی بگم واللا!!!!!
بالاخره چوبی در کار هست یا نه؟!
اين جمله يكي از آن حرف‌هاي تو دلي است كه با احتياط بعضي وقت‌ها مي‌شود گفت. ياد كودكي افسارگسيخته‌ام افتادم.. يادم مي‌آيد چقدر شبيه اين جمله‌ها را به پدر و مادرم زده‌ام. الان خنده‌ام مي‌گيرد.. مي‌گذارم به حساب معصوميت كودكي . هم خودم در گذشته را و هم اين كوتاه‌نوشت را.
آقاي منتـظري وقتي كه مرد زنده شد. درود بر روح آزاده‌اش.