٢٤آذر- دنياي ديگري در كار نيست
آن دنيا را خيلي دوست دارم. چون هر كار كه بخواهي مي‌كني و مدام در گوش‌ات نمي‌گويند فلان كار را نكن وگرنه در آن دنيا چوب در فلان‌جايت* مي‌كنند.
* منظور آستين است
يادداشت‌هاي خوانندگان
-
يادداشت
ديوارنوشت
: دلم تنگ شده برای اینکه بشینیم دو ساعت حرف بزنیم.
: این نویسنده تعابیرش همه قشنگن: بار اول ساکت بوده‌ام. شعر و قصه تنها دستی از من بود که به دور گردنش حلقه می‌شد و تحسین وآفرین
: دوباره امشب، مریمم درد زاییدنش خواهد گرفت.
: من اونقدر کودک هستم که تا یک نفر را یک جایی مثلا توی تلگرام پیدا میکنم سریعا میخوام باهاش احوالپرسی کنم.انگار انجا یک جای متفاوت تر با اینجاست.یک کمی خویشتندارتر باید باشم. شاید مزاحمش شوم با حضور نا به موقع ام.
: گزارش‌کارها خیلی عقب افتاده. صورت وضعیت‌ها تهیه نشده، کارهای اجرایی از برنامه زمان‌بندی جلوتره. تمرکز برای نوشتن باقی نمانده.
: چرا نمی نویسی؟
: اول خطای Http بود بعد خطای سرور
سپاسگذارم از نظرتون
جدا که ما بیشماریم !
چه فايده..انجا از بس به خاطر كارهاي اينجايت چوب در آنجايت مي كنند ديگه هيچ كاري نمي توني بكني
اما من این دنیا را دوست دارم چون با همه چوب تو آستین کردنشان باز هم حرف حق را می زنم و وقتی می بینم خودشان را توجیه می کنند و باطنشان را نشان میدهند از درد احساس رضایت دارم. حتی اگر خودشان را رب العالمین بدانند.
چی بگم واللا!!!!!
بالاخره چوبی در کار هست یا نه؟!
اين جمله يكي از آن حرف‌هاي تو دلي است كه با احتياط بعضي وقت‌ها مي‌شود گفت. ياد كودكي افسارگسيخته‌ام افتادم.. يادم مي‌آيد چقدر شبيه اين جمله‌ها را به پدر و مادرم زده‌ام. الان خنده‌ام مي‌گيرد.. مي‌گذارم به حساب معصوميت كودكي . هم خودم در گذشته را و هم اين كوتاه‌نوشت را.
آقاي منتـظري وقتي كه مرد زنده شد. درود بر روح آزاده‌اش.