٢٠مهر- شهرت
شهرت يعني بنويسي «دارم ميرم كوه، شكار آهو» و برات صد و نود و چهار تا كامنت بگذارند.
يادداشت‌هاي خوانندگان
-
يادداشت
ديوارنوشت
Latest on Tue, 07:11 am
: این صعود به جام جهانی تیله‌بازی بیش نبود. خخخخ #ترقه بازی
: حجم زیاد کار و کار و کار و کار
: کارش به جایی رسیده که به خوابم میاد.
: سالم مونده...
: آره. تو مگه خبر نداری؟
: بدنش سالم موند؟ بدون مومیایی...؟
: نزدیک به یازده سال است که می‌شناسمت. می‌شناسمت؟ "همراه تو خواهم امد تا ببينم از چه مسيري ميروي. فكر نميكنم مسيرمان يكي باشد. اما هدفمان يكي است. يعني اميد وارم هدفمان يكي باشد. خدا را چه ديدي. شايد ... " "مورچه های زیادی اینجا راه نرفتند. عجیبه که بدون مومیایی شدن سالم مونده اینجا"
خيلي جالب بود!
البته دقت كردي نظرها هم اصولا تو مايه همون اصل نوشته هستند. مثلا ((خوش بگذره كوه)) ((منم ببر كوه)) ((چرا مي ري كوه))
ميدوني دوره اول وبلاگ نويسي را كه شروع كردم مخاطبان وبلاگم زياد نبودند اما خيلي دوستشان داشتم چون با دقت ميخوندند مطالب را و نظر مي گذاشتند نه اينكه ازسر رودربايستي يك چيزي بنويسند! تو اون دوره جمع خيلي خوبي تشكيل داده بوديم يعني يك جورايي با دوستان مجازي خيلي راحت تر بودم و خيلي بيشتر ازشون ياد ميگرفتم تا دوستان حقيقي.
راستي اين ماجراي فيها خالدون هم خيلي جالب شد باعث شد تغيير مهمي در برنامه روزانه ام ايجاد بشه و صبح كلي بخندم.
درخصوص به كاربردن كلمه “اصولا” هم بايد عرض كنم عمدي نبوده و از بس اين اصطلاحات اداري “اصولاً” و “اساساً” و” تبعاً”و “قاعدتاً” را هر روز مي نويسيم.دل نوشته هاي خودمون هم شبيه مكاتبات اداري ميشه!!
به هرحال خيلي ممنون كه سرزديد به وبلاگم.وقت گذاشتيد و خونديد.
خوب به هر حال شهرت شهرت هست . مثلن ممدرضا گلزار هم مشهور است . اما شهرت دلیل بر توانا بودن و دانا بودن نیست که نیست .
خوب احتمالا مخاطبان اینچنینی بوی کباب آهو شنیده اند و اصلا کاری به توانایی وبلاگ نویس ندارند.
حالا من به تو می گم گاهی یکی یعنی همه. آدم یک خواننده دقیق و ریز بین داشته باشه می ارزه به صد تا به ( بهت سر زدم بهم سر بزن).
حالا اگر امید اقای ما دلش 194 تا کامنت خواست یک اشاره کوچولو بکنه این انگشت ها رو بذاریم روی ری پیت.
خوش‌بختانه اين وبلاگ به سيستم كنترل كامنت دوبل و تكراري مجهزه و ارسال 194 تا كامنت يكجور، حداقل به 194 دقيقه زمان نياز داره.
خطي كه من در تقبيح اين گونه شهرت نوشتم گريبان فرد شهير را نمي‌گيرد.
او ان بالا ايستاده و به ريش همه‌ي افراد گله‌اش مي‌خندد.
پس نتيجه مي‌گيريم كه شهرت اصلا هم خوب نيست. خوش به حال خودم!(چي مي‌گن اينجا؟ ژانر از خود متشكر؟)