٣٠خرداد- امید

مامانِ آناهیتا: قصه رو دوباره خوندم. چقدر توصیفات قشنگ بود. چقدر خوب نوشته بودین.اینکه دیگه فرصت نمیکنید بنویسید افسوس داره

امید: چقدر این درخت به رو دوست دارم.

امید: به زودی عکس‌هایی که به نیت خاصی گرفتم رو توی فوتومید آپلود می‌کنم.

امید: پیش به سوی مشهد.

امید: هوای دیروز تهران چقدر دلنشین بود. زلال. پاک، بی‌آلایش. مثل تو. گویا سالروز تولدت را جشن گرفته بود.

مامانِ آناهیتا: ممنون😊 همچنین

امید: غم دورت نچرخه رفیق