٢٠ اردي‌بهشت- دختر
دختردار که می‌شوی، نگاهت به دختر‌های دیگر عوض می‌شود. انگار آن‌ها هم دختران خودت هستند. سعی می‌کنی بیشتر مراقبشان باشی. مبادا کسی نازک‌تر از گل بهشان بگوید. بایوس مغزت به طور شگفت‌انگیزی ارتقا پیدا می‌کند در این زمینه. در آغوشش که می‌گیری، بهت آرامش می‌دهد. طوری نگاهت می‌کند که نگران می‌شوی نکند همسرت حسادت کند. آخر او را به اعتراف خودش، مثل تو نگاه نمی‌کند. و لبخند که می‌زند، تیر خلاصی را رها می‌کند به سمتت. بی‌اختیار در آغوشت می‌فشاری‌اش و صورت نازکش را غرق بوسه می‌کنی.
صدایش می‌زنی، ستیا! و با نگاهش پاسخ می‌دهد.
١٦ آبان- مهربان، فرزند مهربانو و من
داشتی آب‌میوه می‌خوردی. گفتم پس بابا چی!، سریع لیوان را به سمت من گرفتی که من هم بخورم.
مادرت گفت پس مامان چی! و بعدش لیوان را به سمت او گرفتی. آن موقع هنوز دوسالت بود. اکنون هم همانگونه هستی.
خنده‌هایت بهشت را به خانه‌مان می‌آورد. همیشه بخند.
گریه‌های معصومانه‌ات وقتی که ماشین مورد علاقه‌ات را در پشت ویترین فروشگاه‌ها می‌بینی و با چشمان پر اشک التماس می‌کنی که “اجازه! برام بخر” به من می‌فهماند که گاهی چقدر بیرحمانه به اشک‌هایت نگاه میکنم. اجازه می‌گرفتی چون مادرت همیشه ازت خواسته هر چه خواستی اول باید اجازه بگیری.
چرخ زندگی همواره بر مراد دل انسان نمی‌چرخد. باید این را یاد بگیری و راه مبارزه با این را نیز هم.
چرخ ار نگردد گرد دل ...
یا چرخ بر هم زنم ار غیر مرادم گردد ...
تو هم باید همین شعار و پیشه‌ات باشد.
١٥ مهر- از جانب او
یعنی فکر می‌کنی این شادی، شرب مدام است؟ فقط به من بیندیش و همه چیز را از من بخواه. آن‌وقت، شادی‌هایت، شرب مدام خواهد بود.
مهرماه شد و بردیا برای رفتن به مدرسه آماده شده.
١٩ مهر- تو از کدام قبیله‌ای؟
تن تو برگ نازک گل است
چشمانت الماس درخشان
وقتی تو را در آغوش می‌گیرم
وقتی سرشار از انرژی به من می‌نگری تا درخشش ابدی زندگی را نشانم دهی
گریه‌ات گریه است و خنده‌هایت خنده
تو از قبیله‌ی ما آدمیان نیستی
ما آدم‌ها، وقتی که می‌خندیم، شاد نیستیم و وقتی که می‌گرییم، به فکر مکر و دسیسه‌ایم
نوزاد یک‌صد و هفتاد و یک‌روزه‌ی من
تو باید در میان ما مکاران دغل‌باز زندگی کنی بی‌آنکه از درخشش چشمانت چیزی کم شود. طوری بزی که برگ گل تن‌ات و زنگار آدمیان، روغن و آب باشد. نگذار قبیله‌ی چشمانت مورد تاخت و تاز دروغ و ریا و نامحرم قرار گیرد آزاد‌مرد کوچک من.
این‌ها یک بخش از مردمان هستند. در این میان، هستند کسانی که انسانیت‌شان، مقام آدمیزاد را ارتقا می‌دهد. حق مطلب این است که آن تزویر و ریا و دروغ و دسیسه، دندان‌گیر عده‌ای نان به نرخ روز خور است. این‌ها را گفتم که بدانی انسان‌های بزرگ هم در میان همین آدمیان زندگی می‌کنند.
٢٣ اسفند- پيش‌قراول
مادرت چنان عشقي به تو ابراز مي‌كند كه تمام عاشقان دنيا شاگرد مكتبش شده‌اند و من پيش‌قراول‌شان.
٢٢ اسفند- يُسر
هنوز نيامده‌اي و پيش‌پايت اين همه پول و مال و منال حواله كرده‌اي.
نامت را چه بگذارم؟ باران؟ رحمت‌الله؟ بركت؟ نعمت؟ هديه؟ بهار؟
ديوارنوشت
: کجاست یاری دهنده‌ای
: ". آنچنان عوضی وار جگر گوسفند به سیخ می کشید که دستی به نرمی ابریشم موی زنی را ببافد ، انگشتی ساز بزند ، قلمی به دست شعر بنویسد ، نقاشی چانه ی محبوبش را هاشور کند ، مادری نوک پستانش را در دهان دخترش شیر کند. آن مرد مال آن بالا نبود و اگر بخواهم عوضی بنویسم بود. فیلسوف ، شاعر ، نقاش ، آوازه خوان یا زندانی . شاید فراری از کتاب ، خبر ، سیاست ، قصه ، زن ، درد ، بی کسی. از دست آن مرد چای بوی عوضی می داد. طعم عوضی. من او را می شناختم. از وقتی هفت ساله بودم او را خواب دیده بودم. همیشه همینقدر تنها ، بی حرف ، زیبا ، سیر ، گرم ، خیس ، ترسو ، نجیب ، فراری." محشر است این متن و این قلم
: توییتر‌باز، حالت خوبه؟ چرا من بی‌خبرم ازت؟ چند بار خواستم بهت پیغام بدم، ولی ترسیدم مزاحم باشم. از حال و روزت خبر بده لطفا قبل از اینکه توی تلگرام مستقیم جویای حالت بشم. :تهدید
: حس و حال گاه و بیگاه من را می‌توانید در عکس‌های من ببینید.
: اگرچه معتقدم ما گیاه بومی این منطقه هستیم و زیستگاه ما اینجاست، ولی خب، بنفشه آفریقایی رو هم اوردیم اینجا و داریم پرورش می‌دیم. به شرطی که کسی (علم، پول، جنم و ...) باشه که پرورشمون بده، بد نیست.
: نسوزوندم. دارم جدی به مهاجرت فکر میکنم. البته فعلا به این نتیجه رسیدم که موقت برای پست داک برم تابعد با چشم باز تصمیم بگیرم. ولی همین رفتن موقتی هم به معنی از دست دادن جایگاه شغلیم و کارشناس شدن است. اهمیتی داره؟ نه واقعا
: کجای دنیا رو سوزوندی دکتر جان؟ چرا غمگینی؟